Author: admin 11 Dhjetor 2015

Liria fetare në Shqipëri: një udhëtim së bashku

Në nëntor, Shqipëria festoi 25 vjetorin e rilindjes së besimit fetar, pas rënies së regjimit komunist të eger, i imponuar nga ateizmi shtetëror, qe nxiti përdhosjen e vendeve të shumta të kultit, persekutimin e udhëheqësve fetarë, religjionet më të mëdha të vendit dhe gjithashtu nga shumë familje, burra dhe gra,  të detyruar të kalonin  traditat dhe vlerat e tyre në bodrumet e fshehta.

4 Nëntori kujtohet për Meshën e parë,qe u  festua në varrezat e Rrëmaj, përsëri në vitin 1990, kur Don Simon Jubani – prift i Shkodrës, i lindur në vitin 1927 dhe vdiq në vitin 2011, vendosi të kryesojë festimin  e lutjes publike katolike ,pas rënies Komunizmi (këtu teksti origjinal i homelisë). Pak njerëz morren pjesë, kryesisht gra dhe fëmijë. Pavarësisht nga litaret e forcave të sigurisë që rrethuan varrezat, besimtarët perfunduan te paprekur dore per dore në fund të funksionit.

E premte, 13 nëntor në Xhaminë e Plumbit, nën muret e kalasë Rozafa, në afërsi të Shkodrës, u rikujtua  rihapja e Xhamisë dhe të shërbimit të parë të kishës, pas rënies së regjimit. Para një turme në lutje, Imami kujtoi momentet me  të errëta dhe të vështira në historinë e Shqipërisë, me qëllim të ripërtëritjes së besimit. Interesante ishin fjalët e  Imamit të pranishëm, i cili kundër të gjitha llojeve të dhunës tha: “Ekstremizmi dhe terrori nuk kanë besim […] ndërsa ne kemi qëndruar në rrugën e paqes, dialogut, harmonisë dhe bashkëpunim “.

 

Ex post duket fjalët thuajse profetike. Çfarë mbetet nga  festimet është shpresa te dialogu i vazhdueshëm dhe bashkëjetesa paqësore,qe karakterizon shoqërinë shqiptare. Të ballafaquar me sulmet terroriste në Bejrut, në Paris, në Nigeri dhe në shumë vende të tjera në botë, nga ky cep    i bashkëjetesës fetare  te Ballkanit ,vazhdon të jetë një provë konkrete, shënuar nga thirrja  e myezin dhe këmbanat e ndryshme. Shqipëria është një ndjenjë e vëllazërisë ndërfetare e vetme , e cila kishte prekur edhe  Papa Françesko, kur vizitoi vendin në shtator 2014.

Dhuna në shkallë të gjerë paraqet pyetje të shumta, të cilat janë reflektuar edhe në jetën e përditshme të atyre që punojnë çdo ditë për të krijuar ura midis njerëzve në konflikt. Si mund të flasim për faljen përballë akteve të tilla? Sa hapësirë ​​ mund të lere zemërimi, që lind  nda nje  spontanitet i  menjëhershëm?

Parafrazuar fjalët e të atit Gianfranco Testa – një misionar Consolata, themelues i Universitetit të Faljes -:” Ne nuk duhet të harrojme aktet e dhunës serioze ,që janë bërë çdo ditë në botë; as nuk mund të falim në emër të të tjerëve vuajtjet e viktimave dhe dhimbjen e tyre. Eshtë e drejtë qe viktimat te shprehin dhimbjen e tyre dhe shoqeria ti kuptoje ata, le të bëjë te sajen dhe te marre pjese.  Atëherë ne duhet të punojmë në këtë dhimbje,te transformojme  zemërimin dhe ta kanalizojme atë, ta kthejme në diçka tjetër, në mënyrë që  te ndalojme  të drejtojë veprimet e njerëzve të veçante dhe të  tere shoqërise . Të jetosh nën kontrollin emocional e zemërimit, në fakt, kjo do të thotë  të drejtosh mendimet  drejt një dëshirë për hakmarrje që kurrë nuk do të ngopet.

Njeriu është me fat: ai ka fuqinë  të zgjedhurit jo vetem për të jetuar  me urrejtje, zemërim dhe dëshira për hakmarrje.Ne kete mekanizëm perceptohet dhe transmetohet, ai përshtatet mundësisë për të ushtruar aftësitë e tyre për të falur. Por çfarë nënkuptohet me falje? Nuk ngatërrohet me pajtimin. Falja është një dhuratë për veten, një dispozitë e zemrës ,që ju ndihmon të jetojnë më gjatë e  të lirë. Çdo njeri mund të zgjedh personalisht falje në jetën e tij. Kjo është një çështje e zgjedhjes. Me fale i takon   vetes tonë, dhe për këtë arsye ajo është gjithmonë e mundur; fal është një fitim, në aspektin e paqes, e mendjes dhe çlirim nga dhimbja; Falja është shumë e ndryshme për të kërkuar pajtimin me njëri-tjetrin.

 

Në këtë drejtim, te pyesim veten se fundi: mund të jenë burra dhe gra të cilët perballe dhunës kanë guximin dhe krijimin për të gjetur përgjigje të reja? Mundemi. Në të vërtetë, ne duhet. Ne mund të jemi promotorë të një ndryshimi, që vjen nëpërmjet dijes dhe dialogut. Ne mund të praktikojme   bashkëjetesën me njerëzit e besimeve të ndryshme, në situata të ndryshme, në grupe të ndryshme. Mundet të ndërtohet një vend i bashkëjetesës fizik dhe njerëzor.

Në Evropë, Shqipëria është një shembull i kësaj mundësie: në qiell Shkodrës qëndrojnë minaret e disa xhamive, këmbana e Katedrales Katolike, kryçii ndriçuar i  françeskaneve si dhe kembana e  Kishës Orthodhokse. Në Tiranë, në një zonë të vogël, në mes të sheshit Skenderbeu dhe lumit Lana,   janë të vendosura Katedralja e re Ortodokse, Katedrales Katolike dhe Xhamia e lashtë. Këto te tre, duket se jane mbledhur rreth heroit kombëtar mbi kalë, i cili dominon në qendër të sheshit ,qe ka   emrin  tij. Dhe ai duket se na  thotë: nga kjo vetdije, ju mund të filloni  ecjen drejt krijimit  te hapësires se Paqes dhe Pajtimit. Ne kemi nevojë për burra dhe gra ,që kanë guximin e kësaj zgjedhjeje.

 

Giacomo e Sara
Operazione Colomba